Το τότε και το σήμερα..

Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια....
Ήταν ζηλευτά! Ζηλεύω, σήμερα που μπορώ και καταλαβαίνω τις αγνές ψυχούλες των ανθρώπων!
Όλοι τους μία αγκαλιά... Όλοι τους μία παρέα!
Οικονομικές δυσκολίες πάρα πολλές, σωματική κόπωση στο ζενίθ, το άγχος για την επιβίωση τεράστιο και όμως τα τραγούδια και τα χαμόγελα έδιναν και έπαιρναν...
Δεν μπορώ να ξεχάσω πως ανεβαίναμε καμιά δεκαριά άτομα σε ένα αγροτικό και ξεκινούσαμε με τόση χαρά για εκδρομές...
Στη διαδρομή τραγούδια, γέλια, αστεία και ούτε λόγος για τη χάλια οικονομική κατάσταση, ούτε λόγος για το αν θα βρούμε αύριο μεροκάματο...
Τότε και η φύση έσφιζε από ζωή. Ζωντανά χρώματα, έντονες οσμές λουλουδιών και αγριόχορτων, χαμογελαστός ήλιος, ζωηρά ζωάκια που στόλιζαν το τοπίο με τους ήχους τους...
Τώρα μαζί με την κακία των πολλών, κάκιωσε και η φύση.
Τώρα μας δίνει μόνο άγευστες, άοσμες εικόνες, μονόχνοτες,
σαν αυτά που της δώσαμε και εμείς.
Είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβω.
Τότε που ήταν όλα πιο δύσκολα, όλοι οι άνθρωποι έδειχναν να νιώθουν τη ζωή, να θέλουν να τη ρουφήξουν, να θέλουν να ζουν, να γελάνε, όλοι μαζί, σαν παρέα.

Τώρα που τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα, τώρα που τα έχουμε όλα, τώρα που δεν χρειάζεται να παλέψουμε και πολύ για να αποκτήσουμε μια φραντζόλα ψωμί, αγωνιζόμαστε να νικήσουμε τον διπλανό, αγωνιζόμαστε για να δείξουμε πως υπερτερούμε, αγωνιζόμαστε για να δείξουμε πως είμαστε κάτι καλύτερο από τον κείθε και τον δώθε..
Έχει ο καιρός γυρίσματα λέγανε οι παλιοί...
Να που οι καταστάσεις αλλάζουν. Να που η Ελλάδα έρχεται η στιγμή που θα πει το ''ψωμί'', ''ψωμάκι''.
Κακό, κρίμα και άδικο από τη μία αλλά μήπως θα αποτελέσει ένα μάθημα για τους ανθρώπους;

Ας θυμηθούμε πως στο κράχ του '29, οι άνθρωποι ήρθαν πιο κοντά και όλοι μαζί αγωνίζοταν να αποκτήσουν όσα έχασαν. Βοηθούσε πολύ ο ένας τον άλλον χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς αίσθημα υποχρέωσης..

Αναμφισβήτητα η Ελλάδα θα περάσει δύσκολα χρόνια, θέλω να ποιστεύω όμως, πως κάτι όμορφο, κάτι ξεχασμένο θα ξαναγεννηθεί...