δίδασκαν οι προγόνοι
μια οπτασία ουτοπική
που τη ποθούνε όλοι
τα όρια ξεχείλησαν
και μένει στην ουσία
να μοιάζει ο παράδεισος
με αρχαία τραγωδία...
Εκεί που η νύχτα σε ξεχνά, εκεί στο απόλυτο σκοτάδι, έρχεται ο νους σου σε διέγερση μεγάλη και δεν υπάρχει τρόπος να σου βγεί απ΄το κεφάλι, πως η ροή των ιδεών σου θα σου θυμίζει πάλι, αυτό που έλεγε η γιαγιά, στα παιδικά σου χρόνια, και όσα έτη κι αν περάσαν μέσα σου ηχεί ακόμα, η γλυκιά της η φωνούλα να σου ψυθιρίζει: ''δώστου κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου