Δάσκαλε που δίδασκες!

-Μπαμπά, μαμά, θα πάμε με το σχολείο εκδρομή στη Χαλκιδική και θα είναι  όλες οι τάξεις του δημοτικού, από την δευτέρα δημοτικού μέχρι την έκτη.
Θα πάω, ε μαμά;
-Παιδί μου είσαι μόλις εφτά ετών, καλύτερα να μην πας και θα κανονίσουμε με τον μπαμπά όταν τελειώσει τη δουλειά να μας πάει μια εκδρομούλα.
-Ρε μαμά εγώ όμως θέλω να πάω με τους φίλους μου.
Για ποιον λόγο να μη πάω και εγώ εκδρομή, πες μου.
-Να, βρε παιδάκι μου, φοβάμαι μην πάθεις τίποτα.
-Βρε μαμά, αφού θα είναι και οι δασκάλες μαζί μας, μη φοβάσαι θα μας προσέχουν εκείνες, θα κάθομαι φρόνιμα αλήθεια, άσε με να πάω..
-Κοίτα βρε μωρό μου, δεν έχω λεφτά να σου δώσω, γι' αυτό δεν θέλω να πας στην εκδρομή.

Δικαιολογία στην δικαιολογία λοιπόν με είχαν οι γονείς μου για να μην πάω εκδρομή. Αυτό  είναι κάτι που συνεχίστηκε μέχρι τη πρώτη τάξη του γυμνασίου. Τότε μου επέτρεψαν να πάω μία σχολική εκδρομή.
Το είχα απωθημένο, δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο δεν μου το επέτρεπαν. Θα μπορούσαν κάλλιστα να κάνουν οικονομία μία χρονιά και να κατάφερναν να μαζέψουν κάποια χρήματα για να πάω την επόμενη. Αφού το ήθελα τόσο πολύ...

Από την παιδική μου ηλικία ας μεταφερθούμε στην ενήλικη ή μάλλον στην ώριμη ηλικία των 35 που βρίσκομαι σήμερα και είμαι μητέρα δύο παιδιών.

Εχθές λοιπόν το παιδάκι μου, που διανύει τα εφτά πρώτα χρόνια της ζωής του, μου έφερε κάτι φυλλάδια, που αναφέρονται στις δραστηριότητες μίας κατασκήνωσης της Χαλκιδικής.
-Μαμά, αυτά μας τα έδωσαν στο σχολείο, οι φίλοι μου θα πάνε. Μίλησα και με τη μαμά του Γιαννάκη που πέρασε από το σχολείο και μου είπε να πάω και εγώ κατασκήνωση αφού θα πάει ο Γιαννάκης, για να κάνουμε παρέα.

Η αλήθεια είναι πως η κατασκήνωση, είναι πολύ καλά εξοπλισμένη και το προσωπικό είναι καταρτισμένο.Το χρηματικό ποσό είναι λίγο τσουχτερό βέβαια, αλλά η τσέπη μου το αντέχει.
Έχει κάτι πισίνες όμως που με τρομάζουν. Τόσα έχουμε ακούσει.

Αδύνατον να πάρω τέτοια απόφαση μόνη μου. θα πάρω τον σύζυγο στο τηλέφωνο.
-Αγάπη μου να στείλουμε το παιδί στην κατασκήνωση;
-Ξέρω εγώ, πόσα είναι τα λεφτά;
-Να είναι 300 ευρώ για 15 ημέρες.
-Α! εντάξει ρε μωρό μου, δεν είναι και τόσα πολλά, εάν θέλει ας πάει.

Πάλι δεν μπορώ να αποφασίσω, κάτι με τρώει, φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Αν πάθει οτιδήποτε δεν θα το αντέξω..
Ας πάρω τον πατέρα μου τηλέφωνο, ίσως να με βοηθήσει εκείνος.
Στο κάτω κάτω, τρία παιδιά μεγάλωσε, κάτι παραπάνω θα ξέρει.

-Έλα πατέρα, τι κάνεις;
-Καλά είμαι παιδί μου, τι έχεις; Έγινε κάτι; Σε ακούω προβληματισμένη.

Γλυκέ μου πατερούλη, που με καταλαβαίνεις, λέω από μέσα μου..
-Να μωρέ μπαμπά, ο Κωστάκης μας θέλει να πάει σε μία κατασκήνωση στη Χαλκιδική για το καλοκαίρι και δεν ξέρω τι να κάνω. Να τον στείλω ή όχι;
-Γιατί να μη το στείλεις το παιδί, εάν το θέλει δεν υπάρχει λόγος να μην πάει και η Χαλκιδική είναι πολύ κοντά σε εμάς, θα μπορούμε να πηγαίνουμε να τον βλέπουμε.
-Να μωρέ μπαμπά, φοβάμαι, αν όταν παίζει χτυπήσει, αν δεν του αρέσει το φαγητό και μένει νηστικό, αν δεν του συμπεριφέρονται καλά;
Και έπειτα είναι και οι πισίνες...
-Αγάπη μου γλυκιά, έτσι όπως κάνεις δεν θα αφήσεις το παιδί να ζήσει τίποτα από τη ζωή του. Τι θα θυμάται από τα παιδικά του χρόνια;
Μη ξεχνάς πως και εμείς τις ίδιες αγωνίες είχαμε και τότε ήμασταν οι κακοί οι γονείς που δεν αφήνουμε στο παιδί να χαρεί τίποτα. Έτσι μας έλεγες. Εσύ που τα έζησες δεν πρέπει να κάνεις τα ίδια λάθη..

Αχ μωρέ, πέρασαν τα χρόνια...
Έγινα ακριβώς αυτό που απεχθανόμουν. Κακός γονέας στη γλώσσα των παιδιών, προστατευτικός ή υπερπροστατευτικός στη γλώσσα των γονέων...

-Κωστάκη....
-Ναι μαμά!
-Πάμε να ψωνίσουμε για τις καλοκαιρινές σου διακοπές;
-Σε ευχαριστώ μανούλα, είσαι η ΚΑΛΎΤΕΡΗ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ...