Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Άραγε υπάρχει;

Άραγε υπάρχει αγάπη χωρίς θυσίες;
Έρωτας χωρίς δυσκολίες;
Μίσος χωρίς πάθος;

Μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν σε ενδιαφέρει τι κάνει, πως είναι, πως περνάει, αρκεί την ώρα που τον χρειαστείς να είναι εκεί; Έτσι νιώθεις, αλλά είναι πραγματική αγάπη;
Μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν μπορείς να καταλάβεις, να επικοινωνήσεις, να συγκινηθείς, να χαρείς, να μοιραστείς;

Πως έγιναν οι εποχές; Συμβατικές σχέσεις.
Υπάρχουμε μαζί για να λέμε πως τα έχουμε και αν τα χρόνια περάσουν και ξεχαστούμε από τη βαρεμάρα μας κάνουμε και κανένα παιδί...!!

Έχετε συναντήσει ποτέ ζευγάρια σε καφετέρεια, που ο ένας κοιτάει δεξιά και ο άλλος αριστερά;
Μια τέτοια σχέση λοιπόν πως μπορεί να ονομάζεται αν όχι συμβατική; Αληθινή;

Ισοπεδώθηκαν τα πάντα, χάθηκαν οι αξίες, τα αισθήματα.
Πως γίναμε έτσι ωρέ;
Άξιοι όσοι καταφέρνουν και ερωτοχτυπιούνται σήμερα, θησαυρός μιας και σπανίζουν τόσο πολύ...
Άραγε πόσο να κρατάει η σπιρτάδα;
Η τσαχπινιά στο βλέμμα; Η ανάγκη της έξυπνης ατάκας που θα γοητεύσει τον/την σύντροφο;
Γέρασα και βρίσκομαι στην φάση της ανοίας και αναπολώ τα χρόνια τα νεανικά του παρελθόντος;
Δεν κατάλαβα!
Πίστευα πως με το πέρασμα του χρόνου πολλά θα δω να αλλάζουν αλλά κανείς δεν θα καταφέρει να αλλάξει τη φύση του ανθρώπου, τον ΕΡΩΤΑ...

Αχ, άστα καλύτερα, θλιβερές καταστάσεις...
Όσοι σήμερα μάθατε πως τα ζευγάρια κάποτε κοιτιόντουσαν και έσταζαν μέλι οι ματιές τους, μην απορείτε...!

2 σχόλια:

lips25 είπε...

Οι στεναγμοί είναι αέρας και στον αέρα πάνε!
Τα δάκρυα νερό είναι και πάνε στη θάλασσα!
Πες μου γυναίκα, όταν ξεχνιέται ο έρωτας
ξέρεις εσύ που πάει;

Οπως σ'ανοιχτό βιβλίο στο βάθος της κόρης σου διαβάζω.
Γιατί το χείλη να προσποιείται γέλια που διαψεύδουν τα μάτια;
Κλάψε, μην ντρέπεσαι να ομολογήσεις πως μ'αγάπησες λίγο!
Κλάψε! Κανένας δεν μας κοιτάζει. Βλέπεις, εγώ είμαι άντρας...
Και εγώ κλαίω...

Η κόρη σου είναι γαλάζια και όταν κλαις
σ'αυτήν , τα διαφανή δάκρυα μου φαίνονται
σταγόνες δροσιάς πάνω σε βιολέτα.

Καμμιά φορά τη συναντώ στους δρόμους και περνάει δίπλα μου.
Χαμογελώντας περνάει και αναρωτιέμαι: πως μπορεί να γελάσει;
Και τότε σκέπτομαι: ίσως γελιέται όπως εγώ γελιέμαι...

G.A. Becquer

Ανώνυμος είπε...

Δεν μιλάμε,
δεν μιλάμε πια,
δεν μιλάμε,φτάνει μια ματιά
και γυρνάμε,
πρόσωπο αλλού και πλάτη,
φτάιει κατι που..
Δεν μιλάμε..

Δίχως χέρια πια ακουμπάμε,
τα μεσημέρια κάνω πως κοιμάμαι
μήπως και γευτώ το όνειρο σου,
στο πλευρό σου εγώ..

Αγάπη μου όλα καλά,
δεν ζητάω πιο πολλά
είσαι εδώ κι είναι
πάντα αυτό αρκετό.
Και όσα δεν έχουμε πει
μέσα απο την σιωπή
χρόνια τώρα φωνάζουν
σ'αγαπώ..

Δεν μιλάμε,
στο μπαλκόνι αγώνα κοιτάμε
τόσο μόνοι,τι κι αν νικάμε
στο παιχνίδι αυτό μπήκε τέρμα
ψέμα θα σου πώ.

Δεν μιλάμε
κι όλο με παρέες τριγυρνάμε
σε φωτογραφίες χαμογελάμε
κι όλοι γύρω εμας έχουν σημάδι
και μετά απ'το φλάς..
σκοτάδι!

Αγάπη μου όλα καλά,
δεν ζητάω πιο πολλά
είσαι εδώ κι είναι
πάντα αυτό αρκετό.
Και όσα δεν έχουμε πεί
μέσα απο την σιωπή
χρόνια τώρα φωνάζουν
σ'αγαπώ!

Δε μιλάμε
Καλλιτέχνης: Πασχάλης Τερζής
Συνθέτης: Γιώργος Θεοφάνους
Στιχουργός: Γιώργος Θεοφάνους