
σε βάρκες φορτωμένα
ξεκίνησα για να σε βρώ
μα ίχνος σου κανένα
συνέχισα να σε καλώ
με χείλη ματωμένα
τον πόνο μόνο έλαβα
και άκουσμα κανένα
Αγάπη μου που βρίσκεσαι
σε ποια ελπίδα πάνω
θα έρθεις και σε μένανε
κραυγή να μην εβγάλω;;
Εκεί που η νύχτα σε ξεχνά, εκεί στο απόλυτο σκοτάδι, έρχεται ο νους σου σε διέγερση μεγάλη και δεν υπάρχει τρόπος να σου βγεί απ΄το κεφάλι, πως η ροή των ιδεών σου θα σου θυμίζει πάλι, αυτό που έλεγε η γιαγιά, στα παιδικά σου χρόνια, και όσα έτη κι αν περάσαν μέσα σου ηχεί ακόμα, η γλυκιά της η φωνούλα να σου ψυθιρίζει: ''δώστου κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου