σκεφτομαι και γραφω

Τι να πουν τα χείλη, όταν το κενό της ψυχής μεγαλώνει τόσο πολύ,
που όλα γύρω σου αρχίζουν να μοιάζουν σαν όνειρο,
σαν να ζείς σε παραμύθι.

Ποια δύναμη θα κινήσει το σώμα;
Ποια αγκαλιά θα κινήσει τη καρδιά;
Ποια εμπειρία θα σου δώσει κουράγιο να συνεχίσεις;

Τα πάντα ένα τίποτα και το τίποτα τόσο μεγάλο μέσα σου
που σκεπάζει τα πάντα...

Αν ακούς κάτι, είναι ο πόνος,
είναι η ηχυρή κραυγή που σκεπάζει και σκοτεινιάζει ότι έχει μείνει όρθιο...